UZUNYAYLA
Türkiye'de, İç Anadolu Bölgesi'nin Yukarı Kızılırmak Bölümü'nde bulunan yüksek düzlük alan. Genel olarak Seyhan Irmağı'nın kolu Zamantı Irmağı çevresindeki düzlüklerden oluşur. Arazi, genel olarak 1.500 m'den yüksek, düzlüklere gömülmüş vadi tabanlarında da 1.500 m'nin altında olan düzlükler biçimindedir. Güneydoğuki Tahtalı Dağları Uzunyayla'yı Doğu Anadolu'daki öteki dağlardan ayırır.
Kışları çok sert geçer. Ekim ayından haziran başına değin don olayı yaşanır. Bozkır (ot) bitkileriyle kaplı olan Uzunyayla'da küçükbaş hayvan ve at yetiştirilir. Yerleşmeler vadi tabanlarındaki köylerde toplanmıştır.
Birçok göçer aşireti yaz aylarını buralarda geçirirdi. 16. ve 17. yy.dan itibaren devletin göçerleri iskana zorlamasının ardından dağıldılar. Kışlağı Çukurova olan göçebe Avşarlar'ın yaylağı da burasıydı. 1858 Osmanlı Tapulandırma Kanunu sonucu Avşarlar'da burayı terketti. Uzunyayla yöresi de,1860 yılı ve sonrasında Kafkas'lardan Ruslar tarafından göçürülen Kafkas kökenli ailelerin yerleştirildiği alan oldu. Otokton olmayan Adıge ve diğer Kuzey Kafkasya göçmeni toplulukların yerleşimine tahsis edildi. Bunda Osmanlı sarayının vazgeçilmez cariyelerinin önemli rolü olmuştur. Nitekim II.Abdülhamit'in annesi de bu cariyelerden birisidir. Avşarların yaylağa çıkmaması için köyler Uzunyayla'nın çevresine yerleştirilmiştir.Yörede yetiştirilen Kabartay (Çerkes) atları, uzun süre Osmanlı ve Türk Ordusu süvari birliklerince kullanılmıştır. Kafkas kökenli topluluklarda toplumsal tabakalanma vardır. Kızlar özdenleri ile evlenebilir. Yörede en fazla Kabartay, daha sonra Hatukay kökenliler yaşar. Abaza,Abadzeh, Karaçay, Çeçen, Oset ve Dağıstanlı gibi diğer toplulukların köyleri de vardır. Türkçe dışında, yaygın olarak Kabartayca ve Hatukayca konuşulur. Yörenin güney kenarında bulunan Pınarbaşı başlıca geleneksel merkezdir. Gemerek,Kangal ve Şarkışla öteki önemli merkezlerdir.